Percepcja
Wahrnehmung
Perception
Artysta | Künstler |artist: Anna Panek-Kusz (1975)
miejsce | Ort | place: : Dolina Uradu, ul. Szosowa 34, Urad
Instalacja z luster zawieszonych w zagajniku tworzy efemeryczną architekturę widzenia – zmysłowy labirynt iluzji i odbić. Lustra poddają się ruchowi wiatru, zmieniając perspektywę i dynamikę przestrzeni. Każde spojrzenie staje się wielowarstwowe – to, co widziane wprost, zderza się z tym, co odbite, tworząc napięcie między rzeczywistością a jej echem. Powstaje zakłócenie – chwila konsternacji, rozszczepienie tego, co tu i teraz. Odniesienie do portretów wielokrotnych Witkacego, do „lustrzanych pokoi” Yayoi Kusamy, rzeźb z polerowanej stali Anisha Kapoora czy konceptualnych struktur Dana Grahama wyznacza kontekst, w którym lustro jest więcej niż przedmiotem – staje się narzędziem filozoficznego pytania o tożsamość i granice percepcji. Lustra nie tylko odbijają kraj- -obraz, ale wciągają widza w grę spojrzeń; jesteśmy jednocześnie obserwatorami i obserwowanymi. Światło, migotanie, błysk uruchamiają poczucie tajemnicy, niepokoju, metafizycznego przesunięcia. To jak przechodzenie na drugą stronę lustra – w przestrzeń, w której znika jednoznaczność, a zaczyna się doświadczenie wewnętrzne. To spotkanie z własnym obrazem, może lękiem, a może tylko jego cieniem.
Eine Installation aus Spiegeln, die in einem Hain aufgehängt ist, schafft eine ephemere Architektur des Sehens – ein sinnliches Labyrinth aus Illusionen und Reflexionen. Die Spiegel geben der Bewegung des Windes nach und verändern die Perspektive und die Dynamik des Raumes. Jeder Blick wird vielschichtig – das Gesehene kollidiert direkt mit dem Gespiegelten und erzeugt eine Spannung zwischen der Realität und ihrem Echo. Es entsteht eine Störung – ein Moment der Konsternation, eine Spaltung des Hier und Jetzt. Der Bezug zu Witkacys multiplen Porträts, zu Yayoi Kusamas „Spiegelräumen“, Anish Kapoors polierten Stahlskulpturen oder Dan Grahams konzeptuellen Strukturen setzt einen Kontext, in dem der Spiegel mehr ist als ein Objekt – er wird zum Werkzeug für die philosophische Frage nach Identität und den Grenzen der Wahrnehmung. Die Spiegel reflektieren nicht nur die Landschaft, sondern ziehen den Betrachter in ein Spiel der Blicke hinein; wir sind gleichzeitig Beobachter und Beobachtete. Das Licht, das Flackern, das Aufblitzen lösen ein Gefühl des Mysteriums, der Angst und der metaphysischen Verschiebung aus. Es ist, als würde man auf die andere Seite eines Spiegels treten – in einen Raum, in dem die Eindeutigkeit verschwindet und die innere Erfahrung beginnt. Es ist eine Begegnung mit dem eigenen Bild, vielleicht mit einer Angst, vielleicht auch nur mit seinem Schatten
An installation composed of mirrors suspended in a copse creates an ephemeral architecture of vision — a sensual labyrinth of illusions and reflections. The mirrors yield to the movement of the wind, changing the perspective and dynamics of the space. Each glance is multilayered — what is seen directly collides with what is reflected, creating tension between reality and its echo. A disturbance is created — a moment of consternation, a splitting of the here and now. References to Witkacy’s multiple portraits, Yayoi Kusama’s “mirror rooms”, Anish Kapoor’s polished steel sculptures or Dan Graham’s conceptual structures establish a context in which the mirror is more than an object; it becomes a tool for the philosophical question of identity and the limits of perception. The mirrors not only reflect the landscape, but draw the viewer into a game of glances; the viewer is simultaneously the observer and the observed. The light, the flicker, the flash activate a sense of mystery, anxiety, a metaphysical shift. It is like crossing to the other side of a mirror, into a space where explicitness disappears and inner experience begins. It is an encounter with one’s own image, perhaps fear, or perhaps only its shadow.
Przy wsparciu | Mit freundlicher Unterstützung | supported by
