Blue Memories
Artystka | Künstlerin | artist: Ute Lindner (1968);
miejsce | Ort | place: Magistrale Kunsthalle, Karl-Marx-Str. 192, Frankfurt (O)
„Centralnym aspektem twórczości artystycznej Ute Lindner jest temat odbicia: zjawisko odbicia lustrzanego, odbicie przestrzeni i postaci, przestrzeń między obrazem a odbiciem. Ute Lindner nie postrzega fotografii jako narzędzia do odtwarzania rzeczywistości, ale raczej jako materiał do jej kształtowania i zmiany. Artystka łączy dużą liczbę fotograficznych ujęć w samodzielną rzeczywistość, niwelującą pozaobrazowe odniesienia przestrzeni i czasu oraz powodującą poprzez ich plątaninę rozpad granic”. (Christoph Kivelitz, w: Through the Looking Glass). Blue Memories składa się z małych cyjanotypii na płytkach ceramicznych, podobnych do fajansu z Delftu, na których są prace fotograficzne lub dokumentacje wystaw artystki – jest to rodzaj archiwum. Jedyna różnica to ta, że niektóre obrazy wydają się zbaczać w malarską nieprecyzyjność. Podobnie jak wspomnienia, obrazy się rozmywają. A takie rozpływające się fragmenty stają się czymś zupełnie innym, niż były. Nie nadają się na archiwum. Za to sugerują, w jaki sposób czas i pamięć zacierają się i mogą być odtwarzane jedynie w przybliżeniu: co można, a czego nie można tu w ogóle zobaczyć?
„Ein zentraler Aspekt im künstlerischen Schaffen von Ute Lindner ist das Thema der Spiegelung: das Phänomen des Spiegelbildes, der Reflexion von Räumen und Figuren, der zwischen Bild und Abbild entstehende Zwischenraum. Fotografie begreift Ute Lindner nicht als Instrument zur Wiedergabe von Wirklichkeit, vielmehr als Material zu deren Gestaltung und Veränderung. Eine Vielzahl fotografischer Aufnahmen montiert die Künstlerin zu einer autonomen Realität, die außerbildliche Bezüge von Raum und Zeit in sich aufhebt und durch deren Verschränkung eine Entgrenzung erwirkt.“ (Christoph Kivelitz, in: Through the Looking Glass). Blue Memories besteht aus kleinen Cyanotypien auf Keramikkacheln, ähnlich Delfter Fayencen, die Fotoarbeiten oder Ausstellungsansichten d. Künstlerin wie eine Art Archiv zeigen. Nur dass die Abbildungen teilweise ins malerisch Ungenaue abzudriften scheinen. Wie Erinnerungen verschwimmen die Bilder und scheinen sich aufzulösen. Als zerfließende Fragmente werden sie zu etwas ganz anderem. Als Archiv taugen sie nicht. Vielmehr lassen sie erahnen, wie Zeit und Erinnerung verlorengehen und nur im Ungefähren erfahrbar bleiben: Was ist hier überhaupt (nicht) zu sehen?
“The only depth we know is the depth of time, but not from our own experience, as we exist simultaneously with everything that surrounds us. Time is like death, we are excluded from it and can only be included in it by becoming it. When the gate opens, we become part of it and cannot experience it.” (Karl Ove Knausgard)
My work deals with the phenomenon of existing “in” and, at the same time, “not in” time. The German word “Zeit” (time) is derived from the Indo-European root “dai”, which means to divide, cut and tear. In my images I deal with this phenomenon in a similar way, cutting up different pasts and putting them back together. Tides, the constant change of coming and going, separation, but also repetition and return.
Przy wsparciu | Mit freundlicher Unterstützung | supported by
