Instytut
Das Institut
The Institute
Artysta | Künstlerin | artist: Esther Gronenborn (1968)
miejsce | Ort | place: Kleist Forum, Platz der Einheit 1, Frankfurt (O)
Czas rozciąga się, zakrzywia, dzieli na fragmenty – nie tylko w fizyce, ale także w percepcji. Wieczny Upadek przygląda się paradoksalnemu momentowi, w którym rzeczywistość i subiektywne doświadczenie czasu oddalają się od siebie. Wydaje się, że kobieta spada z krawędzi budynku. Kamera, jakby z jej perspektywy, przesuwa się w bardzo zwolnionym tempie po lustrzanej fasadzie wieżowca. Odbicia zniekształcają przestrzeń, rozmywają przeszłość i przyszłość, znoszą linearność. W końcowym ujęciu inna kobieta obserwuje upadek – w zamrożonej chwili między percepcją a projekcją. Instalacja zatrzymuje ulotną chwilę dzięki powtórzeniu, łącząc przeszłość, teraźniejszość i przyszłość w pętlę – moment między obserwacją a projekcją, między rzeczywistością a odbiciem. Monumentalna skala projekcji w zaciemnionej przestrzeni wzmacnia fizyczną obecność obrazu; dominuje w pomieszczeniu poprzez światło i ruch. Dzięki swojej skali projekcja tworzy wrażenie imersji i poprzez to przełamuje granicę między obrazem a widzem. Upadek nie jest tylko widziany – jest doświadczany.
Die Zeit dehnt sich, krümmt sich, sie fragmentiert – nicht nur in der Physik, sondern auch in der Wahrnehmung. Eternal Fall erkundet den paradoxen Moment, in dem Realität und subjektive Zeiterfahrung auseinanderdriften. Eine Frau scheint von der Kante eines Gebäudes zu fallen. Wie aus ihrer Perspektive gleitet die Kamera in Zeitlupe an der verspiegelten Fassade eines Hochhauses entlang. Die Reflexionen verzerren den Raum, lassen Vergangenheit und Zukunft verschwimmen, lösen die Linearität auf. In einer letzten Verschiebung beobachtet eine andere Frau den Sturz – ein eingefrorener Moment zwischen Wahrnehmung und Projektion. Das Werk fängt einen flüchtigen Moment in der Wiederholung ein und verschmilzt Vergangenheit, Gegenwart und Zukunft zu einer Schwebeschleife – ein Moment zwischen Beobachtung und Projektion, zwischen Realität und Reflexion. Das monumentale Ausmaß der Projektion in dem abgedunkelten Raum verstärkt die physische Präsenz des Bildes; sein Licht und seine Bewegung dominieren den Raum. Die immersive Größe der Projektion hebt die Grenze zwischen Bild und Betrachter auf. Der Fall wird nicht nur gesehen – er wird erlebt.
Time stretches, bends, fragments — not only in physics, but also in perception. Eternal Fall explores the paradoxical moment when reality and subjective experience of time drift apart. A woman appears to fall from the edge of a building. The camera, as if from her perspective, glides in ultra-slow motion down the mirrored facade of a high-rise. Reflections distort space, blur past and future, dissolve linearity. In a final shift, another woman watches the fall — a frozen instant between perception and projection. The work traps a fleeting moment in repetition, merging past, present, and future into a suspended loop — a moment between observation and projection, between reality and reflection. The monumental scale of the projection in the darkened space enhances the physical presence of the image; its light and motion dominate the room. The immersive scale of the projection breaks down the boundary between image and viewer. The fall is not just seen — it is experienced.
Przy wsparciu | Mit freundlicher Unterstützung | supported by
