Autor: Paweł Janczaruk (1964)

miejsce | Ort: Karl-Marx-Straße 186, Frankfurt nad Odrą

Słońce jest oddalone od Ziemi o około 150 milionów kilometrów. Światło leci do nas z prędkością 300 tysięcy kilometrów na sekundę. Codziennie zwracamy się ku słońcu, a ono niezmiennie trwa. Narzekamy, kiedy przysłaniają je gęste chmury lub kiedy pada deszcz. Jednak doskwiera nam też nadmiar słońca, gdy wszystko wokół schnie i zamiera.

Słońce ma moc pozostawienia na zawsze tego, co było. W chwili naciśnięcia spustu migawki w aparacie dokonujemy zatrzymania czasu w kadrze. Lecz przecież płynie on nadal. W fotografii otworkowej nie ma zatrzymania czasu, może on trwać nieskończenie długo. Kilka, kilkanaście, a nawet kilkadziesiąt dni. Fotografie wędrówki słońca skłaniają nas do pokory i zastanowienia się nad sensem życia.

Die Sonne ist von der Erde etwa 150 Millionen Kilometer entfernt. Das Licht fl iegt in unsere Richtung mit einer Geschwindigkeit von 300 Tausend Kilometern pro Sekunde. Tagtäglich wenden wir uns zur Sonne, die fortwährend strahlt. Wir meckern, wenn sie von dichten Wolken bedeckt wird oder wenn es regnet. Jedoch setzt uns ein Überschuss an Sonne zu, wenn alles um uns herum vertrocknet und eingeht.

Die Sonne hat die Macht, das zu verewigen, was war. Im dem Moment, wo der Auslöser betätigt wird, vollziehen wir im Apparat ein Anhalten der Zeit. Dabei fließt diese doch weiterhin. In der Lochfotografi e gibt es kein Anhalten der Zeit und diese kann beliebig lange andauern. Mehrere, ein dutzend, ja sogar zig Tage lang. Fotografi en der Wege unse-rer Sonne lassen uns demütig werden und über den Sinn des Lebens nachdenken.